In het duister van verlies zoeken we het licht van verbondenheid.

Als er nooit meer een morgen komt

en de nacht je zo gruwelijk meeneemt.

De hele afdeling, het hele huis, familie en vrienden, iedereen..

met duisternis worden bekleed.

En de zon zien opkomen net zoals alle andere dagen en besef...

“Mijn handen werken voort, maar mijn ziel schreeuwt.”

“Mijn moeder,

Mijn vader,

Mijn bewoner,

Mijn vriend,”

in dit aller-ergste uur,

droef zijn en verwijten dragen

en schoppen op de muur

maar helaas terugvallen op de langste stilte ooit.... zonder jou.

Ik die weet wie je bent

nog steeds zie ik je

zoals je eens alles voor me was.

Je bent degene die ik zo liefheb... liefhad!

Vanuit diezelfde oneindige liefde wordt Hij herkenbaar

in mensen die luisteren, meelijden en troosten

in deze moeilijke tijd.

“Ik zal er zijn!”

^{Kunstwerk, Kris Van Gent - Verbondenheid.
Tekst, In het duister van verlies zoeken we het licht van verbondenheid, pastoraal verantwoordelijken Curando vzw}